Green Advocacy: A Photo Essay

Last week, we were tasked to create an advertisement for our Advertising Copy and Layout class. I and my partner Lovely decided to create an advocacy advertisement for Greenpeace. Actually, we had consumed a lot of time thinking for the best concept we could deliver, and so we arrived to creating an advertisement series. We entitled it: THE PLASTIC SERIES.


Plastics have been part of our daily lives. From the sachets of shampoos we use in the morning, the cups and bottles we use on lunchtime, to the packaging of the junkfoods we eat. Not even mention the cover of our books, the bags we use to carry most of our things. Admit it or not, plastic is a part of our system anymore.


THE PREPARATIONS.

This area was used to highlight the plastic over nature concept.
This is located in Japanese Garden in Luneta.

Here's Carlo, applying black eyeshadow to my partner and model.

Katrina puts highlight to Lovely's eyes to add shades of sympathy plus glamour.

The two teasing Lovely's hair. Yep. I am an epal (extra) in this image.

The preparation itself took us thirty to forty-five minutes. Well, I must say, the time was just enough because we (I actually) achieved the peg I want to achieve.

THE SHOTS.


After the make-ups and wardrobe, I conducted the shoot.The shoot took us twenty minutes and shot it in three key places in the Japanese Garden: The one that was seen above, on the bridge, and one lying on the ground. And here's some of our shots:

Her eye makeup is simply perfect! And look at those expressive eyes!

Believe it or not, that black on her lips is just a makeshift lipstick! but it looked awesome and elegant!

Lovely projects well in camera.

A fail shot. I hate the sun.

The concept was like, "Wild in the Jungle," however, she was a plastic. Lol

The concept here was nearing to death. But it didn't work out that way. Haha.

Now, this is death.

THE FINAL OUTPUTS.


Honestly, we were only tasked to do one output per pair, but because we loved the shots, we decided to do three outputs. And take note, we did all of them overnight! So, here are our outputs:

During the presentation last December 9, our professor invited two multimedia experts from Informatics and overwhelmingly, we received good comments from them. However, there are some points of improvements, and we took them seriously. We know we will be better soon.

FIN.


Follow me on Twitter!
https://twitter.com/#!/VBregalado

Staying Hungry to Make Others Full: The 12-hour Famine Story

November 19 was the day when thousands of children starved for a cause. Youth are united in Ynares Sports Arena from 8am to 8pm to experience hunger for themselves. In addition, these children fasted to raise funds and help children get decent meals. This was the second time Philippines held the 12-hour Famine.

I myself had so much fun during the event. To quote Sam Concepcion, "Starving has never felt this good." Indeed. It felt so good not because we had a chance to see prominent multimedia personalities during those twelve hours but because we know that in our hunger, change is possible. And this is a good start for the change we always wanted to have.

What exactly happened


Youth leaders all over Metro Manila and other parts of the country started to come to the venue on 7am. They were allowed to enter after they presented their pass and parent's consent. I volunteered in this part because I want to be a part of the event itself.

Korean participants enthusiastically answered all the questions from the DocuComm. They even said "We say no to hunger!" In their own language! Photo by Katrina Nacisvalencia

Walang Lokohan!

Ang Walang Lokohan! ay unang nailathala sa Ang Pamantasan: The Official Student Publication of the Pamantasan gn Lungsod ng Maynila

-----------------------------------

Mas matalino at mapanuri na ang mga tao ngayon. Parang awa niyo na, walang lokohan. Kung manloloko man kayo, ‘wag kayong magpapahalata.

Uso ngayon ang pabanguhan sa gobyerno. Ang kaso, hindi Victoria’s Secret ang ginagamit nila kaya labis pa rin ang pag-alingasaw ng kanilang mga baho. Ang problema kasi, ginagawa nilang mangmang ang kapwa nila Pilipino.

Unahin na natin ang ating mahal na pangulo. Nitong Setyembre 20 lamang, ginanap ang Open Government Summit sa America at naimbitahan nga si PNoy upang magtalumpati sa harap ng ilang lider ng iba’t-ibang bansa. D’yusko naman. Kung ang mga dayuhan ay naloko mo, hindi kaming mga matatalinong Pilipino.

Matatandaan sa aking nakaraang kolum na pinamagatang FYI, FOI!, ang gobyerno ay masasabing bukas sa kanyang mga nasasakupan kung mayroong batas na magbibigay karapatan sa tao na usigin ang pamahalaan, at ito nga ang Freedom of Information Bill. Ngayon, paano magkakaroon ng karapatan ang isang bansa na magsalita sa harap ng ilan pang mga bansa kung ito mismo ay takot magkaroon ng bukas na pamahalaan? Sapat na ba ang platapormang anti-corruption para masabing bukas ang gobyerno? Para sa gobyerno, ipasa niyo muna ang Freedom of Information Bill at kahit magsalita pa kayo sa lahat ng bansa sa mundo. Hindi niyo kami maloloko.

Malaki ang naging pinsala ng kamaynilaan sa hagupit ng malupit na bagyong Pedring. Maraming lugar sa Kalakhang Maynila ang nalubog sa baha, nasira ang ari-arian, pati ang mga likas na yaman. Naitampok pa sa radyo, telebisyon at peryodiko ang sinapit ng Manila Bay dala ng paghampas ng malalaking alon. Nakakalungkot. Pero ayon nga sa mga pulitiko at mga papoging pinuno, ang kalungkutan ng karamihan ay kanilang kasiyahan. Siyempre, opportunity ito para makapagpabango sila sa inaakala nilang mga tangang tao.

Add and subtract (the period)

You added a period. And you diminished it because you're good again.

Who would ever imagine that some things in life will just end up the way it was before and you don't know how it happened. But you're happy. No, you're very happy that it turned in your way again. You did not expect this to happen and it adds up to your joy. You realized God is so generous to you for having something back, winning the same thing again. And you decided not to ruin it again by injecting your over matured  emotions. But of course, you'll never know what will happen again until you're there.

You know it for a very long while that it won't just end up that silly and arrogant way, but sometime you turned down the challenge. There came a time in your life that you placed another period in your ellipsis, making a cliffhanger closed. You ended it up without knowing what will happen next. Maybe that's the consequence of it. You won't feel additional pains, at the same time you won't feel the happiness.

You ended it up by thanking him. By saying there's no automatic erase in your memories. By telling him there's nothing left but dusts of his existence. But of course you're sweetening the lemon so you won't feel the loss. You tried to find a good excuse, actually, an uplifting point in a tragic, realistic truth. You said it's really your fault that you messed up with your emotions and you did not consider his feelings. You became so selfish for thinking of your own happiness, according to you.

Most of your friends told you that you weren't wrong for thinking of your own happiness. You are not Mother Teresa or Mahatma Gandhi to sacrifice your own little joys of your heart. They said he was too insensitive to do some things that will add up to your pains. You defended him. You self-pitied to prove he was the one who is correct. You insisted it was self-inflicted pain that resulted to a complex scenario that had involved people of no concern to react cynically (in your damn perspective). You made yourself believe it was really you who caused the trouble. And they just stared at you badly.

So, you ended it up. But one day you woke up in a cold morning. You checked your Facebook profile to see if there's something that will change your life. Well, you are expecting something for a very long time and now is the right moment to fulfill it. You've seen a chat tab where his name appears, meaning he sent you a personal message. You looked at it excitedly, and read his message. "Remember this one?" Tears began to fall. This time, it was tears of unexpected joy. You suddenly replied, "Yes, I remember this. I miss this one." You wanted to have a long reply but you decided to shorten it to stop ending up with the same old story. You learned the value of temperance shortly after what happened. You made yourself feel satisfied with your response. You succeeded.

Of course, you realized you were wrong again for ending up a fight that doesn't require an ending. You became so excited, so shallow-minded to turn down a fight you always wish to win on. As for now, you didn't win because you didn't get what you wanted to have, but at least this is a consolation. The mere fact that he talks to you again, its a very good blessing. You now have your chance to turn back everything. Regain what was lost and start a good friendship again. And most of all, you now know the boundaries of friendship. You should not make even a single step to cross it again or else, you may not have the chance again.

You are now happy. It is an intrinsic happiness. You never felt it before, especially when the troughs of life devoured you.

And I'm thanking him now for being so kind to me.

Isandaang Salita para kay V (Sa Huling Pagkakataon)

Hindi sapat ang mga salita para malaman mong ako ay nangungulila nang mawala ka. Inangkin kita sa aking isipan, walang kaagaw. Natakot ka sa maaaring mangyari kaya pinili mong lumayo. Kinalimutan na lang rin kita.

Wala akong reklamo. Masaya na ako. Napalaya ka na ng mapagpanakop kong puso. Natuto nang tumibok ang puso ko kahit wala pang laman ito.

Wala ka na sa puso ko, pero walang automatic erase sa alaala. Nasa utak ko pa ang latak ng iyong pagkatao.

Kung magtagpo man tayo muli, makikilala kita. Hindi ko lang alam kung ikaw pa rin ba iyong dati.

Salamat lang.

Fast Post: Paano mo masasabing Kabataan pa rin ang Pag-asa ng bayan?

Kabataan ang pag-asa ng bayan. 
-Gat Jose Rizal


Mabigat? Oo. Mahirap? Hindi.

Bawat kabataan ay may responsibilidad sa lipunan, lalo na 'yung binigyan ng tamang talento, antas ng pamumuhay, tapang, at talino. Pero bakit parang walang alam ang kabataan?


Kasi walang daan para malaman nila ito.


Ito ang naging paniniwala ko. base na rin sa aking karanasan, hindi ko malalamang may mga lugar pala kung saan maaari mong i-practice ang iyong kakayanan upang makibahagi, maglingkod, at makialam sa lipunan. Saan? World Vision.


Setyembre 2009 nang ako ay magsimula sa World Vision, kasagsagan ng bagyong Ondoy nang maisipan ng aming klase na makibahagi. Masaya ako. Masaya sila. Higit sa saya, alam kong fulfilled kaming lahat. Lalo na ako-- kaya tinuloy ko na hanggang sa ngayon.

2010. Ginanap ang 12-hour Famine. Isa itong programa ng world Vision kung saan labindalawang oras kang hindi kakain para sa kabataan. Marami ang nakilahok, halos lahat ay kabataan. Hindi ako nakapunta sapagkat mayroon kaming exams noong panahon na iyon, ngunit ang sabi ko sa aking sarili: Umaalab na ang matinding pagnanasa ng kabataan sa pagbabago. 


2011. Simula noong Pebrero, nagkaroon ng orientation para sa gaganaping 12 hour Famine para sa taong ito. Mapalad ako sapagkat isa ako sa pitong taong unang na-orient tungkol sa magiging event. Masasabi kong nag-enjoy ako, at natuto.

Nakaka-limang batches na ang Famine Oreintations ngayon. Nailabas na ang bagong logo ng WV Famine. Marami pang susunod. Ayoko lang sabihin sa inyo kung gaano kasaya, kasi kailangan kayo mismo ang makaranas. 


O siya, punta kayo, sa Famine. Masaya.

Para kay V

Tuldok.

            Sino’ng mag-aakalang magkakaroon ng katapusan ang bagay na hindi pa nasisimulan? Paano ba malalaman kung tapos na ito?  Dito nga ba nagwawakas ang mga bagay sa mundo o hudyat lamang ito ng panibagong simula? At sino ba ang nakaimbento ng pagmamahal?

            “Hindi mabilis mapagod ang puso. Lahat ng sakit, hapdi at pait, kaya nitong tiisin. Kasi mahal mo ‘yung tao at gagawin mo ang lahat para maramdaman niya ito,”

Ito ang sabi sa akin ng aking kaibigan noong mga panahong nagkausap kami nang masinsinan tungkol sa aming mga nararamdaman at ilang mga kwentong katangahan.

Cinemalaya: Busong

Busong Poster during the Director's Fortnight in Cannes Film Fest

Bago ang lahat, nais kong sabihin na para sa akin, ang poster ng Busong ang pinakamagandang poster sa lahat.

Ano ang epekto ng modernisasyon sa isang mundong umiikot sa pagmamahal sa kultura? Hanggang saan ang iyong makakayang gawin upang mapanatili ang kulturang iyong kinagisnan? Totoo bang lahat ay may busong? At ano na nga ba ang Palawan sa kasalukuyan?

Cinemalaya: Isda

"Kung hindi mo kayang mahalin ang anak mo, 'wag mong ipagkait sa akin ang mahalin ko ang anak ko."


Ang Isda, sa direksyon ni Adolf Alix ay sumasalamin sa lalim at tindi ng pagmamahal ng isang ina sa kanyang anak- anumang mga kuwestiyon ang ipukol dito.

Cinemalaya: Ligo na U, Lapit na Me

 Closure. 

Ang Ligo na U, Lapit na Me, sa panulat ni G. Eros Atalia ay isang indie film (na actually ay galing sa aklat) na tumatalakay sa pagiging vocal ng isang tao sa kung ano ang kanyang mga nararamdaman at ang kahalagahan ng closure sa isang relasyon. Pero paano kung wala naman talagang relasyon? Eh bakit ba naghahanap ng closure? Maraming tanong, pero basta, iyan ang pokus ng Ligo.

Cinemalaya: Ang Babae Sa Septic Tank

Ang Babae sa Septic Tank ay pinagbibidahan ni Eugene Domingo, Kean Cipriano, JM de Guzman at Cai Cortez. Ito ay isang pelikulang paluluhain ka sa tawa, papatayin ka sa sigaw at bubuhayin ang iyong patay na sistema patungkol sa realidad ng buhay.

Ang pelikulang Septic Tank ay nagsimula sa narration ng ilan sa sequences ng manuskrito ni Direk Rainier (Kean). Mula rito ay dumako ang eksena sa pre-prod sa Starbucks, courtesy call mula sa lead actress na si Eugene Domingo hanggang sa pagbisita sa Payatas na kanilang setting. Kasama niya rito ang kanyang producer na si Bingbong (JM) at Prod Assistant na si Jocelyn (Cai).

Anong meron?

Ito yung gusto ko sa blog. Walang deadlines. Walang pressure. Walang pumipilit sa'yo na magsulat (not unless magaling ka). Kaya nga matapos ang aking huling post (na hindi ko alam kung nabasa ninyo) ay heto na muli ang bago kong post. Eh ano nga bang meron?

Si Juan dela Cruz sa ‘Branded’ na Pilipinas

Pagkagising sa umaga, ika’y naligo at naghanda para sa pagpasok. Hindi ka nag-almusal sa inyong tahanan dahil may dadaanan ka namang Starbucks kung saan ka bibili ng paborito mong Java Chip Venti at cinnamon roll. Dumating ang tanghali, naramdaman mo ang kalam ng iyong sikmura at naisipang kumain sa Flavors of China. Naalala mong malapit na ang thesis defense ninyo kaya bumili ka ng bagong bestida sa Folded and Hung. Pauwi ka na nang maisip mong bilihan ng pasalubong ang iyong ina kaya bumili ka ng doughnuts sa Krispy Kreme at pizza sa Joey Pepperoni. Nakasakay ka na ng dyip. Kinapkapan mo ang sarili upang maghanap ng barya ngunit wala kang nakita. Wala ka na palang pera.

Ito ang kadalasang senaryo sa Pilipinas ngayon. Patuloy ang mga Pilipino sa pagtangkilik ng ‘branded’ na mga produkto habang nagkakaroon ng debalwasyon sa piso. Mas yumayaman ang mga mayayaman nang mga bansa habang patuloy na bumababa ang halaga ng piso at papalubog ng papalubog ang ‘Pinas.

Noon pa man ay mahilig na talagang tumangkilik ng imported ang mga Pilipino. Dala ng kolonyalismo, westernisasyon, pananakop at globalisasyon, unti-unting nilamon ng mga branded na produkto ang sistema ng pamilihan sa Pilipinas. Napalago nito ang Gross National Product ng ating bansa, nakapagdagdag ng trabaho, nakapagbigay ng mas maraming pagpipilian sa mga mamimili ngunit ito rin ang pumilay sa umuusbong na nasyonalismo at lumason sa  walang-kamalayang Pilipino.

Bakit nga ba bumibili ng imported ang mga Pinoy?

Dilim sa Likod ng Makulay na Mundo ni Pink

"Isa lang naman po ang aking pinanghihinayangan sa oras na ito: Hindi ang pagiging kasapi ng ikatlong lahi ngunit ang pagiging masaya sa likod ng mga luha. Opo, ako, kaming mga bading ay masasabing mapanlinlang ngunit hindi sa pakikisalamuha sa mga tao kundi sa pagkukubli ng aming mga tunay na damdamin. Masaya po ako ngayon ngunit sa likod ng makukulay na ngiti ay nagkukubli ang isanlibo't-isang sugat, pait at hapdi. May panghihinayang, ngunit walang pagsisisi."

Photo credits: ilovecoolthings.blogspot.com; Copy by Vberni 

Ito ang sagot na tumatak sa aking isipan habang nanonood ako ng patimpalak para sa ikatlong lahi kamakailan. Isang simpleng tanong na "Ano ang iyong pinanghihinayangan ngayon sa iyong buhay?" Napalamlam ng karanasan, napabulaklak ng tunay na dahilan at napatamis ng walang takot na pagkatao: iyan si Pink, isang baklang byukonera (pang., isang vahkler na mahilig sumali sa beauty contest o byukon. BYUKONERA, bow!) ngunit naghahanap pa rin ng tamang puwang sa daigdig. Gaya ng buong sangkabaklaan, hindi mo rin makikitang nakasimangot si Pink. Laging nakangiti ang kanyang pinapulang labi at pirming may bitbit na "Be happy!" Wala kang maririnig na reklamo gaano man kahirap ang kanyang dinadala. Masaya siya... SABI NIYA.

STOPOVER

Masasabi kong ito ay isa sa aking orihinal na obra. Nailathala ko na rin ito sa aking lumang blog at dahil hindi ko na ito ma-access, ipopost ko siyang muli rito.

Mula sa kitsch.wordpress.com
18 Mayo 2010
---

PANGASINAN ang probinsya namin. Oo, napakalayo sa Maynila dahil limang oras ang biyahe (‘yan eh kung may pambayad ka sa toll fee ng NLEx) o mahigit sa anim na oras (kung walang pera o nagpapaka Marie Curie-pot). Ilang beses na rin akong pabalik-balik sa lugar na iyon, at saksi ako sa ilang pagbabagong naganap dito. Sabihin na nating masarap pumunta sa probinsya, pero mahirap bumiyahe. Sa aking palagay, kaya bihirang umuwi ang mga taga-Maynila sa kanilang hometown eh dahil na rin sa distansya at sa haba ng oras na gugugulin sa loob ng kahong umaandar.

Dahil sa limang oras ang bubunuin para makarating sa aming patutunguhan, naghahanap din kami ng lugar kung saan pwedeng huminto para kumain, maglabas ng sama ng loob at para na rin masagot ang tawag ni Kalikasan. Madalas kaming mapahinto sa gasolinahan kung saan kumpleto na: silya, CR, bilihan ng pagkain. Magpapalipas ng ilang minuto at aandar nang muli. At least ay napahinga ang aming puwitan, dahil posible naming mabutas ang aming kinauupuan.

Grades.

GRADES.


Natapos na ang ikalawang semestre sa taong pampanuruang 2010-2011. Matapos ang lahat ng paghihirap sa pagkumpleto ng mga final requirements para sa ikagaganda ng aming mga marka ay malapit nang magsimula ang aming buhay sa ikalawang taon sa Pamantasan, ngunit hindi ito ang sentro ng aking tala para sa ngayon. 


Kanina lamang ay nakumpleto na ang aking mga class cards para sa ikalawang semestre. Magkahalong tuwa, inis at kaunting frustration ang aking naramdaman sa dahilang alam ko.

Ang Tunay na Dahilan sa Likod ng 'Invisible' na Pebrero

"Busy kasi ako."


Napaka-showbiz pero iyan ang aking laging tugon kapag ako ay tinatanong kung bakit tila nag-hibernate ako sa buwan ng Pebrero. Iyan ang naging official statement ko sa lahat ng taong nagtatanong kung bakit walang bago, kung bakit parang ang tahimik ko.

Pebrero ang buwan ng pagmamahalan. Ito ang mga panahong ang bawat magkakapareha ay nagpapalitan ng matatamis na salita (na tila pulot sa labi at asukal sa dila) at nagpapakita ng pag-ibig sa isa't-isa. Ito ang buwan kung saan bawal ang taong malungkot. Bawal ang taong killjoy. Bawal ang mainggit.

Hindi ko sakit na mainggit sa mga taong may pagmamahal. Kahit kailan, hindi naman naging requirement sa akin na magkaroon ng kapareha sa buhay. I wasn't destined to be loved by anyone. Nakakalungkot isipin na ngayon, ngayong ako ay nasa kolehiyo ay tila naging pangangailangan ko ito. It is only now when I realized it's all I ever wanted and needed to fill the half side of my heart.

Starting the Day RIGHT.

Please be known that the title is an irony, and the whole story might be overrated for the writer feels total disappointment.

The Samsung U800. Simple Candybar phone
with lots of features.

Last December 25th, my dad gave me a Samsung U800 phone. Actually, I've been praying for it months before Christmas, and it was really a blessing that he finally gave me that.

Of course I felt the happiness. Yes! I was loved! My mom even supported my dad for giving that to me (which she actually never do for she says I am a total 'burara').

Speaking of that 'burara' thing, I think I am not. Of course I would think I am not but people around me notices the same denominator. Let me share some of my 'wow' experiences.

• For almost three years I have lost 4 phones: Sony Ericsson T650, N98, and my last China phone (Which I could harly remember what it is)
• Last semester, I've lost almost Five thousand Pesos.
• Before this things happened, I lost my father's beloved and well-taken-care Video Camera worth Php25,000 (Four or three years ago, if my memory serves me right.)
• I lost my aunt's Digital Camera Battery. Worse, the battery is not available in the Philippines and when shipped, worths Php3,480.
• Would also mention the books I lost: My oldest brother's Bob Ong Collection, my Mills and Boon Collection and Introduction to Mass Communication Book.